Voor de tiende aflevering van poëziepodcast De verloren tijd nodigde ik dichter Ester Naomi Perquin uit om nieuwe poëzie te maken die niet op de pagina, maar in je oren past.
Voor De verloren tijd maakte Ester een gedicht vermomd als verhaal, over een ontmoeting tussen twee mensen die geen taal delen. Op de achtergrond ruist de zee en woelt de wereld vol onbestemde vijanden.
In het nagesprek vertelt Ester (vroeger gevangenbewaarder van beroep) over haar fascinatie voor misdadigers, de zee die zichzelf haat en de momenten waarop je opeens naar jezelf staat te kijken, als het ware vanaf de overkant van je eigen blikveld. Als je daarover een verhaal wil vertellen moet je soms wat extra realisme toevoegen, omdat anders niemand gelooft wat je hebt meegemaakt.
De aflevering is te beluisteren in je favoriete podcastapp, op Spotify en Anchor.fm.